7 July 2025
40
ชนะ โดยไม่ต้องรบ คือ การทำให้ประชาชนมีกิน
...
โลกปัจจุบันเปลี่ยนไปนานแล้ว การต่อสู้กันด้วยอาวุธ เป็นเรื่องที่หล้าลัง และถูกรังเกียจมาก การรุกราน การทำสงคราม การสู้รบ มีน้อยลง และเหลือไม่กี่ประเทศที่ ยังเชื่อ ยังแสวงหาสงคราม ที่ก่อแต่ความสูญเสีย และความทรงจำ ที่รวดร้าว ฝังใจ และถูกสืบทอด
โลกวันนี้ เราสู้กันด้วย ความหวัง ความสุข และความสร้างสรรค์ ทางเศรษฐกิจในหมู่ประชาชน “ชนะโดยไม่ต้องรบ” ปรัชญาการทหารของปราชญ์กุนซือชาวจีนสมัยโบราณ ก็คือ ชัยชนะจากการที่ประชาชน อยู่ดีกินดี มีสุขภาพ พลานามัยดี มีอาชีพ การงาน มีรัฐบริบาลที่ดี นั่นเอง
ดังนั้น การพยายามเหนือกว่า ได้เปรียบกว่า ทางการค้า การพยายามทำให้ประชาชนมีศักยภาพทางเศรษฐกิจ คือ เป้าหมาย การกำชัยชนะในระยะยาว การทำสงคราม มีต้นทุนที่แพง ไม่ว่าแพ้ หรือ ชนะ ราคาที่ต้องจ่าย มากพอๆ กัน แต่ประเทศที่ประชาชนเข้มแข็ง ทั้งสติปัญญา จิตใจ และเศรษฐกิจ จะฟื้นตัวง่าย หรือ สนับสนุนเป็นสายพาน พละกำลัง ได้ยาวกว่า ดังนั้น ประเทศที่ฉลาด ในยามปกติ เขาจึงเร่งพัฒนา ทั้งโครงสร้าง ทรัพยากร และ ความรู้ความสามารถของมนุษย์ อาวุธ ยังพอหาซื้อได้แต่ความรู้ สติปัญญาของประชาชน ซื้อไม่ได้ ต้องเพียรสร้าง ลงทุนลงแรง ผมตามอ่าน สิ่งที่ประชาชนทั้งสองประเทศพูด ตอบโต้ รวมถึง ผู้นำ ทั้งสองฝ่าย เห็นภาพชัดเลยว่า การศึกษามีผลสำคัญมาก ในการสร้างระบบคิด การวิเคราะห์ การอธิบาย ให้เหตุผล ซึ่งอีกฝ่ายฟังตลกมาก และแทบทุกครั้ง
หลังจากเกิดปฏิบัติการ ทางการเมือง คือ นโยบาย เปิดปิดด่าน ต่างๆ ปิดกั้นคนเข้าออก ซึ่ง “บ่อน” คือ รายได้สำคัญของกัมพูชา นโยบายผลักดันแรงงาน กลับประเทศ นโยบายงดจำหน่าย “น้ำมัน” ยุทธปัจจัยของกองทัพ รวมถึงอาหาร เครื่องอุปโภค ต่างๆ จากเสือคำราม โฮกๆ มาดิ้นพล่านเลย เพราะต้องวิ่งออกไปหาจากประเทศอื่น ที่ไกลออกไปอีก ( ไม่รู้ว่าจะได้ไหม หรือแพงแค่ไหน) สภาพแบบนี้ คือ ทั้งตกงาน ขาดอาหาร และ ขาดเชื้อเพลิง ซึ่งเท่ากับว่า ทั้งประเทศหยุดนิ่ง ระบบทั้งระบบ ล่ม เดือดร้อนแน่นอน แล้วผู้นำ จากปากดี ต่อไปอย่างไร ?
รบ โดยมิต้องรบ .... คำนี้ผมกระจ่างแจ้งเลย ผู้นำกัมพูชา หัวเราะร่าที่ปล่อยคลิป ซึ่งแรงเท่ากับ ลูกบอมบ์ ตอปิโด ยักษ์ ทำเอา ร้าวถึงเสาทำเนียบ พวกอนุรักษ์นิยมถึงกับลุกฮือ คว้าจังหวะ ซ้ำ.... แต่กับประเทศ ที่เศรษฐกิจเหนือกว่า มีอิทธิพลทางเศรษฐกิจกับกัมพูชามากกว่า ทั้ง การค้า การลงทุน การให้พึ่งพา ในด้านต่างๆ ไม่ง่ายเลย ที่จะจัดการให้ราบรื่น
ประเทศไทย ยังเป็นประเทศที่ประชาชน ยังพอมีกิน มีงาน มีรายได้ มีศักยภาพ แม้ว่า ระยะหลังๆ ค่อยๆ เสื่อมทรุด สิ้นเนื้อประดาตัว เพราะสนิมภายใน ทำให้ประเทศผุพัง คนบางกลุ่ม ตักตวง นักการเมือง ข้าราชการ บางคนเอื้อประโยชน์ให้พวกพ้องตน กัดกินงบประมาณ แผ่นดิน ทอดทิ้งการพัฒนา การส่งเสริม ศักยภาพทางเศรษฐกิจ ไปดูสภาพงาน “โอท็อป เมืองทองธานี” แทบร้างแล้ว ไม่มีคน ไม่มีงบ ไม่มีทรัพยากร ไม่มีผู้ประกอบการใหม่ๆ เข้ามาเพิ่ม กลายเป็นงาน เทิดทูลเฉลิมพระเกียรติ มากกว่า กระตุ้นการสร้างสินค้าในระดับรากหญ้า และการสร้างอุตสาหกรรมขนาดย่อม หรือ SMEs ดังนั้น การสร้างเศรษฐกิจให้กับประชาชน ก็เหมือนการสร้างกองทัพให้แข็งแกร่ง มีโอกาส ชนะ โดยไม่ต้องรบ หรือ ลั่นกระสุนเลยสักนัด
การหันปากกระบอกปืนออกไปที่ศัตรูคืน ก็เพื่อ ประกาศว่า เราไม่กลัวใครหน้าไหน และพร้อม ขย้ำ ถ้ามึงกล้าสะเออะ ... แต่ วิธีการเอาชนะ มันมีหลายวิธี ซึ่งจากนี้ไป ถ้าเราฉลาดพอ ก็วางรากฐานนโยบายการค้า การตลาด การจ้างงาน การลงทุน ที่วันหนึ่งสามารถพลิกเปลี่ยนเกมส์ เป็น อาวุธ อยู่เหนือสนามรบได้
